ឯកសារ និងភាពយន្តអំពីជនភៀសខ្លួនខ្មែររៀបរាប់ពីរឿងរន្ធត់ និងអាឡោះអាល័យ
រឿងរ៉ាវអំពីជនភៀសខ្លួនខ្មែរជាច្រើនត្រូវបានចងក្រងជាឯកសារ រួមមានថតជាខ្សែភាពយន្ដនិងសរសេរជាសៀវភៅ។ ខ្សែភាពយន្ដនិងសៀវភៅទាំងនេះរៀបរាប់ពីរឿងគួរឲ្យអាលោះអាល័យ និងរឿងបែប រន្ធត់។
សម្រាប់ឆ្នាំ២០១២នេះមានរឿងខ្មែរជាច្រើនដែលបាននិទានតាមរយៈខ្សែ ភាពយន្តនិងសៀវភៅ។ សម្រាប់ខាងភាពយន្តគឺមានរឿងខ្សែភាពយន្តឯកសារដែលគួរឲ្យអាលោះ អាល័យ Golden Slumbers និងរឿងបែប រន្ធត់ Two Shadows ឬប្រែជាភាសាខ្មែរថាស្រមោលពីរ។
នៅក្នុងចំណុចសំខាន់នៃរឿងទាំងពីរនេះនិងរឿងដទៃទៀតគឺនៅមានស្នាមដិតជាប់នឹងរបបប្រល័យពូជសាសន៍។
មានរឿងបែបនេះច្រើនទៀតដែលនឹងចេញមកបញ្ជាំងសម្រាប់ទស្សនិកជនទូ ទៅ។ ភាគច្រើននៃរឿងនេះគឺជាស្នាដៃនិពន្ធផ្ទាល់របស់ខ្មែរ។
នាង ឈុន កែវមរកត ដែលជាអ្នកជួយរៀបចំមហោស្រពភាពយន្តសេរីភាពនិងក្តីសង្ឈឹមឆ្នាំ នេះនៅទីក្រុងឡងប៊ិច បានប្រាប់ថា នាងចង់នាំយករឿងបែបនេះជាច្រើនទៀត។នាងឈុន កែវមរកត អ្នករៀបចំមហោស្រពភាពយន្តនិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានទៅលេងស្រុកខ្មែរកាលពីឆ្នាំមុន ហើយបានស្តាប់នូវរឿងជាច្រើនពីបងប្អូននិងជីដូនជីតារបស់ខ្ញុំ ដែលរស់នៅទីនោះហើយនិងរឿងពីរបបប្រល័យពូជសាសន៍សម័យខ្មែរក្រហម ហើយខ្ញុំក៏ដឹងថា យើងត្រូវការវីធីតាមបែបសិល្បៈផ្សេងៗទៀតដើម្បីប្រាប់នូវរឿងទាំង នេះ»។
រឿងទាំងនេះបានជួយឲ្យអ្នកទស្សនាអន្តរជាតិយល់ដឹងពីបញ្ហាសង្រ្គាម ដែលបន្តជាច្រើនឆ្នាំហើយមានឥទ្ធិពលមកលើខ្មែរជាច្រើនជំនាន់។នេះគឺរួមបញ្ជូលទាំងរឿងរបស់លោកស្រីលីម កាំយុក ដែលបានប្រាប់ទៅកូនប្រុសរបស់គាត់ គឺអ្នកនិពន្ធ លោកអៀ សុផលដែលបានពណ៌នានៅក្នុងឯកសារខ្លីមួយរបស់ Channel News Asia។
លោកអៀ សុផល និយាយថា៖ «វាជាឱកាសមួយសម្រាប់ចែករំលែកឲ្យពិភពលោកដឹងពីអ្វីដែលគាត់ បានឆ្លងកាត់។ ហើយខ្ញុំគិតថា សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើនគឺមានការពិបាកពីព្រោះវាបាននាំមកវិញ នូវរបួសផ្លូវចិត្តនិងភាពតានតឹងកាលពីសម័យនោះ»។
ប៉ុន្តែរឿងក៏អាចជាវិធីសម្រាប់បន្ធូរអារម្មណ៍ ជាពិសេសសម្រាប់អ្នកដែលនិទានរឿង។ អ្នកនិពន្ធ លោក កែវ សំ ជាអ្នកជំនាញព្យាបាលជំងឺផ្លូវចិត្តបានសរសេរសៀវភៅអំពីរបួសផ្លូវ ចិត្តរបស់គាត់នៅសម័យខ្មែរក្រហម។
លោកបានប្រាប់ថា ការនិយាយចេញទាំងនេះធ្វើឲ្យលោកឈ្នះនូវការឈឺចាប់របស់គាត់។
លោកកែវ សំនិយាយថា៖ «កាលណាយើងមានទុក្ខព្រួយខ្លាំងមែនទែន យើងមានទុក្ខព្រួយនៅក្នុងខ្លួន។ យើងមិននិយាយចេញ វាកាន់តែណែនទៅៗ តឹងដើមទ្រូងផ្ទុះ»។
អ្នកដែលចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់គឺលោកយាន ម៉ារីន។ លោកសង្ឈឹមបែបនេះ ស្របពេលដែលគាត់កំពុងសរសេរពីប្រវត្តិរបស់គាត់ក្នុងនាមជាកូន កំព្រាឆ្លងកាត់របបប្រល័យពូជសាសន៍។
លោកយាន ម៉ារីន និយាយថា៖ «ដូចជាខ្ញុំបានបញ្ចេញវា ជាជាងការទុកនៅក្នុងបេះដូងខ្ញុំ រួមទាំងការសរសេរ បើកបង្ហាញ។ វាដូចជាការព្យាបាលមួយដែរ»។
សម្រាប់លោក យាន ម៉ារីន ការសរសេរប្រាប់ពីរឿងរបស់គាត់ទើបតែបានចាប់ផ្តើម។ សម្រាប់លោកកែវ សំ រឿងរបស់គាត់បានបញ្ចប់ទៅហើយ។ប៉ុន្តែក៏នៅមានរឿងជាច្រើនទៀតដែល ទាក់ទងនឹងសម័យអតីតកាលនៅតែបន្តអាថ៌កំបាំង៕ (ជាង សុភីណារ័ត្ន/VoA 20 កក្កដា 2012)
