ទស្សនៈពីការស្លៀកពាក់បញ្ចេញសាច់
ដោយ ឆាយ សុផល
កន្លងមកនេះ គ្រូបង្រៀនខ្មែរមួយក្រុមបានមកជួបជុំគ្នានៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ដើម្បីពិភាក្សាពីគោលបំណងរបស់ខ្លួន ដែលចង់បញ្ឈប់ការស្លៀកពាក់ខ្លីខើចលើខើចក្រោមរបស់ស្ត្រី ពិសេសនារីវ័យក្មេងៗនៅតាមទីសាធារណៈ និងនៅបរិវេណសាលារៀន។
គ្រូបង្រៀនទាំងនោះមានចំនួនប្រមាណជា ១០០ នាក់បានអះអាងថា ខ្លួនគឺស្ថិតនៅក្នុងសមាគមគ្រូបង្រៀនខ្មែរ ហើយបានអធិប្បាយតាមរយៈតំណាងរបស់ខ្លួនថា ការស្លៀកពាក់ខ្លីខើចលើខើចក្រោមនេះអាចបំផ្លាញវប្បធម៌ និងប្រពៃណី ទំនៀមទម្លាប់របស់ខ្មែរ។ អ្នកគ្រូលោកគ្រូទាំងនោះមានការព្រួយបារម្ភជាពន់ពេក ព្រោះពួកគាត់សង្កេតឃើញថា ការស្លៀកពាក់ខ្លី ខើចលើខើចក្រោមបែបនេះបានជ្រៀតចូលកាន់តែច្រើនឡើងៗក្នុងស្រទាប់ សិស្សស្រីក្មេងៗ នៅតាមសាលាមធ្យមសិក្សា និងនៅតាមទីសាធារណៈនានា។
នៅក្នុងច្បាប់ចេញផ្សាយរបស់ខ្លួនសម្រាប់ថ្ងៃអង្គារ ទី ៣០ ខែ មិនា ឆ្នាំ ២០១០ នេះ កាសែត Phnom Penh Post បានដកស្រង់សំដីមន្ត្រី និងអ្នកស្រឡាញ់និងអភិរក្សវប្បធម៌ ប្រពៃណីជាតិមួយចំនួនដោយនិយាយថា ការស្លៀកពាក់ខ្លីខើចលើខើចក្រោម រហូតដល់ទៅសំយេះបញ្ចេញខោទ្រនាប់ ហើយអ្នកខ្លះទៀតអង្គុយលើម៉ូតូ ឬអង្គុយនៅតាមទីសាធារណៈចេញចង្វែកគូទក៏ មាន ដែលប្រការនេះនាំឲ្យ អាប់ឱនសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរដ៏ល្អ និងបំផ្លាញវប្បធម៌ជាតិខ្មែរ។ មន្ត្រី និងអ្នកអភិរក្សវប្បធម៌ ប្រពៃណី និងទំនៀមទម្លាប់របស់ជាតិខ្មែរទាំងនោះបានលើកឡើងថា ការស្លៀកពាក់ប៉ផុតប៉ផើយ ឬថា ស៊ិចស៊ីពេកគឺជាការចម្លងវប្បធម៌បរទេស ហើយថា ប្រការនេះគឺជាមូលហេតុដែលបង្កឲ្យមានការចាប់រំលោភកើតឡើង ព្រោះបុរសៗតែងតែមានអារម្មណ៍ចង់រួមភេទ នៅពេលដែលពួកគេឃើញសាច់សខ្ចី។
នៅត្រង់ចំណុចនេះ យើងពិតជាគាំទ្រដល់គំនិតទាំងឡាយដែលចង់រក្សាវប្បធម៌ ប្រពៃណីជាតិ និងទំនៀមទម្លាប់របស់ខ្មែរដ៏ផូរផង់ប្រកបដោយសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរដែល ដូនតារបស់ខ្លួនបានបន្សល់ទុកមក។ យើងក៏សូមកោតសរសើរចំពោះការផ្ដួចផ្ដើមគំនិតរបស់អ្នកគ្រូលោកគ្រូ ដែលមិនចង់ឲ្យសិស្សស្រីស្លៀកពាក់សិចស៊ីនៅក្នុងសាលារៀនដែរ។ ទាំងនេះគឺសុទ្ធតែជាបំណងដ៏ប្រពៃ ដើម្បីសេចក្ដីថ្លៃថ្នូររបស់សង្គមជាតិ។
ប៉ុន្តែ នេះជាទស្សនៈមួយ ឯទស្សនៈមួយទៀតមានការលើកឡើងផ្សេងពីនេះ។ មានមនុស្សមួយក្រុមទៀតបាននិយាយថា ប្រសិនបើយើងគិតមួយជ្រុងទៀត ហើយសួរខ្លួនឯងលេងថា តើសង្គមជាតិមួយពិតជាមិនមានសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរដែរឬទេ ហើយវប្បធម៌ ប្រពៃណីពិតជាទាបថោកមែនឬ នៅពេលស្ត្រីដែលខ្លះមានសម្បុរសខ្ចី ខ្លះស្រអែម និងខ្លះទៀតស្រអែមខ្មៅស្ទើរស្លៀកពាក់បញ្ចេញសាច់របស់ខ្លួននោះ?
ទាក់ទិននឹងចំណុចនេះ មានយុវវ័យ និងមនុស្សវ័យកណ្ដាលមួយចំនួន ដែលយើងបានសម្ភាសដោយចោះៗនៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ក្រុងបាត់ដំបង និងក្រុងសៀមរាបបានបញ្ចេញយោបល់ថា គំនិតរក្សាវប្បធម៌ប្រពៃណី និងទំនៀមទម្លាប់របស់ខ្មែរគឺការងាររួមរបស់សង្គមទាំងមូល ហើយពួកគេក៏មិនឯកភាពចំពោះការស្លៀកពាក់ខ្លីខើចលើខើចក្រោមនៅតាម គ្រឹះស្ថានសិក្សា និងនៅទីកន្លែងការងារនានាដែរ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលពួកគេមិនឯកភាពនោះ គឺការហាមឃាត់សេរីភាពនៃការស្លៀកពាក់របស់មនុស្សនៅតាមកន្លែង សាធារណៈ។ ពួកមនុស្សសម័យសកលភាវូបនីយកម្ម និងសម័យបច្ចេកវិទ្យាទំនើបទាំងនោះគិតថា នេះជាសេរីភាព ជាសិទ្ធិមនុស្ស កុំឲ្យតែការស្លៀកពាក់នោះវាហួសហេតុចេញកេរ្តិ៍ខ្មាសនោះ។
ក្នុងចំណោមពួកគេ អ្នកខ្លះបាននិយាយលេងបន្លំមែនថា ការស្លៀកពាក់ខ្លីខើចលើខើចក្រោមក៏ជាផ្នែកមួយជួយសម្រួលអារម្មណ៍ ផងដែរនៅពេលដែលពួកគេដើរកម្សាន្តតាមទីសាធារណៈ ព្រោះបច្ចុប្បន្នបម្រែបម្រួលអាកាសធាតុ ដោយកម្ដៅផែនដីកើនឡើងកាន់តែខ្លាំង និងក្ដៅខុសពីប្រក្រតី (sic)។
មានក្រុមនារីវ័យក្មេងៗអាយុចន្លោះពី ១៥ ទៅ១៦ ឆ្នាំ ដែលជាអនីតិជន ហើយចូលចិត្តស្លៀកខោខ្លីត្រឹមគល់ភ្លៅនិងអាវសំយេះៗនោះបាននិយាយ ថា ពួកគេឯកភាពចំពោះការមិនស្លៀកពាក់ខ្លីនៅតាមសាលារៀន ប៉ុន្តែពួកគេជំទាស់ចំពោះការហាមឃាត់នៅតាមទីសាធារណៈ។ ពួកគេគិតថា ពួកគេជាកុមារមិនទាន់គ្រប់អាយុ ហេតុនេះពួកគេអាចស្លៀកពាក់ខ្លីបាននៅតាមទីសាធារណៈ ហើយបើហាមឃាត់ពួកគេ គឺមានន័យថា រំលោភសិទ្ធិកុមារដែលមានចែងទាំងនៅក្នុងច្បាប់ជាតិ និងអនុសញ្ញាអន្តរជាតិស្ដីពីសិទ្ធិកុមារ ពិសេសសិទ្ធិជាមូលដ្ឋានទាំងបួន គឺសិទ្ធិរស់រានមានជីវិត សិទ្ធិក្នុងការអភិវឌ្ឍ សិទ្ធិក្នុងការចូលរួម និងសិទ្ធិទទួលបានការការពារជាមូលដ្ឋាន។
មាននារីវ័យក្មេងៗមួយក្រុមទៀតទំនងដូចជាខ្លួនចេះច្បាប់ច្រើន អីចឹងបានសួរបញ្ច្រាសមកវិញថា តើការយកលុយសិស្សពីសំណាក់គ្រូបង្រៀននៅក្នុងម៉ោងសិក្សារដ្ឋនោះ គឺជាការថែរក្សាវប្បធម៌ ប្រពៃណី និងទំនៀមទម្លាប់របស់ជាតិខ្មែរដែរឬទេ? ពួកគេបាននិយាយមិនសំចៃថា មនុស្សចាស់គួរកុំមានគំនិតចង្អៀតចង្អល់ពេក និងកុំមានគំនិតទុទ្ទិដ្ឋិនិយមពេកចំពោះវប្បធម៌ ប្រពៃណី និងទំនៀមទម្លាប់របស់ជាតិនោះ តែត្រូវមានគំនិតឲ្យទូលាយខ្លះ ហើយបញ្ហាសំខាន់នោះគឺត្រូវលុបបំបាត់ការកេងប្រវ័ញ្ចពលកម្ម ការរំលោភផ្លូវភេទ និងរាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងកុមារ ហើយត្រូវតែគោរពសិទ្ធិកុមារជាចម្បង។
ពួកគេបានចោទសួរទៀតថា កាលពីមិនទាន់មានការស្លៀកពាក់ខ្លីបែបនេះកាលពីបណ្ដាឆ្នាំមុនៗ និងជំនាន់មុនៗ តើមិនមានករណីការចាប់រំលោភសេពសន្ថវៈមែនទេឬអី ហើយតើបុរសៗពិតជាមិនមានអារម្មណ៍ចង់រួមភេទមែនដែរឬអត់ បើពួកគេមិនបានឃើញសាច់សខ្ចីរបស់នារីៗនោះ? នារីវ័យក្មេងៗទាំងនោះបានសំណូមពរថា មនុស្សជំនាន់មុនមិនត្រូវបន្ទោសមនុស្សជំនាន់ក្រោយឡើយ ព្រោះសម័យកាល និងការវិវត្តវាពិតជាខុសគ្នាពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ។
ទន្ទឹមនឹងនេះ មានអ្នកខ្លះទៀតបាននិយាយថា សង្គមជាតិមានសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ មានវប្បធម៌រុងរឿង និងមានប្រពៃណីល្អផូរផង់គឺមិនមែនអាស្រ័យលើសំលៀកបំពាក់ខ្លីរបស់ ស្ត្រីនៅតាមទីសាធារណៈនោះទេ តែវាស្ថិតនៅការគោរពច្បាប់ ការគោរពសិទ្ធិមនុស្សស្រីប្រុសគ្រប់វ័យ និងការពង្រឹងការអនុវត្តច្បាប់ ដោយរួមទាំងការការពារទឹកដី ការអភិរក្សសិល្បៈ របាំបុរាណ និងប្រាសាទតូចធំនានាដែលជាមរតករបស់ដូនតានោះ។ ពួកគេថា ការបង្កើន និងការពង្រឹងការបង្ហាញអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ ប្រពៃណី និងទំនៀមទម្លាប់របស់ជាតិនៅក្នុងពិធីបុណ្យជាតិ និងអន្តរជាតិនានាគឺជារឿងសំខាន់។
ពួកគេបានលើកឡើងទៀតថា សេចក្ដីថ្លៃថ្នូររបស់ជាតិមួយគឺត្រូវតែទប់ស្កាត់ការជួញដូរមនុស្ស និងការជួញដូរគ្រឿងញៀន ការលុបបំបាត់ទេសចរណ៍ផ្លូវភេទ ការលុបបំបាត់ការកេងប្រវ័ញ្ចលើស្ត្រី និងត្រូវតែគោរពសិទ្ធិស្ត្រី ហើយផ្ដល់តួនាទីស្ត្រីនៅក្នុងសង្គមប្រកបដោយសមភាពយេនឌ័រ ការផ្ដល់សេវាសាធារណៈ និងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសង្គមឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ដល់ពលរដ្ឋ ការបង្កើនការងារឲ្យមនុស្សធ្វើ ត្រូវមានការអភិវឌ្ឍទាំងនៅទីក្រុងនិងនៅជនបទ មិនមានអំពើពុករលួយជាប្រព័ន្ធ ត្រូវមានតម្លាភាព និងមានយុត្តិធម៌សង្គមជាដើម។
បន្ថែមពីលើនេះ ពួកមនុស្សសម័យឌីជីថលទំនើបខ្លះទៀតបានលែបខាយទៀតថា មានមនុស្សជំនាន់មុនភាគច្រើននាពេលបច្ចុប្បន្ននេះក៏បានចូលរួម បំផ្លាញវប្បធម៌ ប្រពៃណី និងទំនៀមទម្លាប់របស់ខ្មែរបុរាណដែរ ដូចជាការរៀបចំពិធីមង្គលការរបស់កូនចៅដោយធ្វើកាត់ៗឆាប់ចប់ ហើយកាត់នំតាមបែបបស្ចិមប្រទេស។ តើនេះឬជាអ្នកថែរក្សាវប្បធម៌ ប្រពៃណី ទំនៀមទម្លាប់របស់ខ្មែរនោះ? ទាក់ទិននឹងការស្លៀកពាក់នេះដែរ ពួកគេបានលើកឡើងថា នៅក្នុងសម័យប្រល័យពូជសាសន៍ ប៉ុលពត ឆ្នាំ ១៩៧៥-៧៩ នារីៗត្រូវបានគេតម្រូវឲ្យស្លៀកពាក់បិទជិតៗ ហើយមានបទបញ្ជាតឹងរ៉ឹងដោយយកទៅសម្លាប់ទៀតផង បើមានខុសសីលធម៌ (ការរួមភេទ) ប៉ុន្តែនៅតែមានមនុស្សខុសសីលធម៌ដដែល។ នេះជារឿងធម្មជាតិរបស់មនុស្ស កាលណាពេញវ័យ ចំណង់នៃការរួមភេទតែងតែកើតមាន។ ពួកគេបានបញ្ជាក់ថា ជំនួសមកវិញ លោកគ្រូអ្នកគ្រូគួរគិតពីការពង្រឹងគុណភាពផ្នែកអប់រំ ប្រែក្លាយសាលារៀនជាថ្នាលអប់រំដ៏ល្អ និងជាទីកន្លែងគ្មានផ្សែងបារី។
ខាងលើនេះគឺជាការអធិប្បាយបញ្ចេញទស្សនៈរបស់មនុស្សជាច្រើនក្រុម ស្ដីពីការស្លៀកពាក់ខ្លីរបស់ស្ត្រី ហើយការបង្ហាញគំនិត និងយោបល់នេះគឺជារឿងធម្មតានៅក្នុងសង្គមប្រជាធិបតេយ្យសេរី ដែលប្រទេសកម្ពុជាប្រកាន់យក ហើយយើងពិតជាពិបាកវិនិច្ឆ័យ ថាតើមតិមួយណាខុស មតិណាមួយត្រូវណាស់ ព្រោះក្រុមមនុស្សទាំងនោះសុទ្ធតែមានអំណះអំណាងរៀងៗខ្លួន។
តើទស្សនៈមួយណាសមហេតុផលជាង? តើមានគំនិតរួមណាមួយដែលអាចឲ្យទស្សនៈទាំងនេះឈានមកឯកភាពគ្នាបានដែរឬអត់?
ឆាយ សុផល បានសរសេរអត្ថបទនេះសម្រាប់អង្គការវិទ្យាស្ថានបើកទូលាយកាលពីថ្ងៃ ពុធ ទី ៣១ មីនា ឆ្នាំ ២០១០
