ឥណ្ឌា៖ មានទារកជាង ៣០០ ០០០នាក់បានស្លាប់រៀងរាល់ឆ្នំា ក្រោយពីស្គាល់ពន្លឺថ្ងៃបាន ២៤ម៉ោង
នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា រៀងរាល់ឆ្នំា មានទារកជាង ៣០០ ០០០នាក់បានបាត់បង់ជីវិត បន្ទាប់ពីកើតបាន ២៤ម៉ោងមក នេះបើយោងតាមការសិក្សារបស់អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយចេញផ្សាយនៅ ថ្ងៃអង្គារ ទី៧ ឧសភានេះ។ ការសិក្សាដដែលបានបង្ហាញថា ជាទូទៅ មរណៈភាពរបស់ទារកទំាងនោះមានជាប់ពាកព័ន្ធទៅនឹងការឆ្លងមេរោគដែល តាមធម្មតាអាចព្យាបាលបាន។ ចំពោះអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល មូលហេតុនៃការស្លាប់ទារកទំាងនោះ គឺបណ្តាលមកពីកង្វះថវិកា និងកង្វះឆន្ទៈនយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាល។
គឺជារបាយការណ៍ប្រចំាឆ្នំារបស់អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលឈ្មោះ « Save the Children » ស្តីពីស្ថានភាពមាតានៅក្នុង ១៨៦ប្រទេសក្នុងលោក។ របាយការណ៍បានបង្ហាញថា នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាតែគត់ អត្រាមរណៈភាពទារកនៅពេលកើតបាន ២៤ម៉ោងមានរហូតដល់ទៅ ២៩% ក្នុងចំណោមមរណៈភាពទារកនៅទូទំាងពិភពលោក។ យោងតាមរបាយការណ៍ អាស៊ីខាងត្បូងដែលមានចំណុះប្រជាជនរហូតដល់ទៅ ២៤% នៃចំនួនប្រជាជនក្នុងលោកនោះ អត្រាមរណៈភាពទារកនៅពេលកើតមានរហូតដល់ទៅ ៤០% ឯណោះ។ ក្រៅពីប្រទេសឥណ្ឌា ប្រទេសប៉ាគីស្ថាន និងបង់ក្លាដែសក៏មានអត្រាមរណៈភាពទារកទើបកើតថ្មីថ្មោងខ្ពស់ដែរ ពោលមានពី ២៨ ០០០ ទៅ ៦០ ០០០នាក់ក្នុងមួយឆ្នំាៗ។
លោក Mike Novell នាយកអង្គការ « Save the Children » ក្នុងតំបន់បានគូសបញ្ជាក់ថា ពិតជាមានការរីកចម្រើនខ្លះក្នុងការជួយស្រោចស្រង់ជីវិតទារកទំាង នោះ ក៏ប៉ុន្តែ ចំនួនទារកស្លាប់ក្នុងមួយថ្ងៃនៅតែមានជាង ១ ០០០នាក់នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ប៉ាគីស្ថាន និងបង់ក្លាដែស។ យោងតាមអង្គការ « Save the Children » មានមូលហេតុ ៣យ៉ាងធំៗនៃមរណៈភាពទារក ទីមួយ គឺភាពស្មុគស្មាញនៅពេលកើត ទីពីរ គឺការកើតមុនកាលកំណត់ និងទីបី គឺការឆ្លងមេរោគនៅពេលកើតចេញភ្លាម។ អង្គការ « Save the Children » យល់ឃើញថា បើមានការជួយធ្វើអន្តរាគមន៍ភ្លាមៗ ទោះបីជាមានតម្លៃថោកក៏ដោយ ក៏អាចជួយកាត់បន្ថយមរណៈភាពទារកបានរហូតដល់ទៅ ៧៥%។ សម្រាប់អង្គការ « Save the Children » អ្វីដែលហេតុផលចម្បងនោះ គឺកង្វះថវិកា និងកង្វះឆន្ទៈនយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាល។
ក្នុងរយៈពេលជាង ១០ឆ្នំាចុងក្រោយនេះ កំណើនសេដ្ឋកិច្ចក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាបានអនុញ្ញាតឲ្យរដ្ឋាភិបាលបង្កើន ការចំណាយរបស់ខ្លួនសម្រាប់កាត់បន្ថយភាពក្រីក្រ។ ប៉ុន្តែអង្គការ « Save the Children » បានកត់សម្គាល់ឃើញថា មានកម្មវិធីមួយចំនួនមិនបានឆ្លើយតបទៅនឹងសេចក្តីត្រូវការរបស់ ប្រជាជនពិតប្រាកដទេ។ មានស្រ្តីឥណ្ឌាជាង ៥០% បានបង្កើតកូនរបស់ខ្លួននៅផ្ទះ ដោយគ្មានអនាម័យត្រឹមត្រូវ និងគ្មានជំនួយពីគ្រូពេទ្យទេ។ នៅតាមតំបន់ដាច់ស្រយាលក៏មិនសូវមានមន្ទីរពេទ្យ និងគ្រូពេទ្យ។ ជាទូទៅ ស្រ្តីជាម្តាយបានប្រគល់កូនតូចរបស់ខ្លួនទៅឲ្យមេដោះដែលគ្មាន បទពិសោធន៍ជួយមើលថែរក្សា៕ដោយ គួច គន្ធារ៉ា (RFI)
